Banda asturiana de recente formación que combina á perfección a xuventude e a experiencia dos seus compoñentes.: Brenda Savoy, á voz, e Sara Álvarez, ao contrabaixo, lideran este combo que rescata e leva ao seu terreo as vellas cancións do rockabilly, rock and roll e rhythm and blues máis primitivo. En constante progresión, son unha das bandas más prometedoras e ilusionantes da escena actual.
Dous anos despois do lanzamento do seu debut, Moura, a banda ven de presentar neste 2022 o seu agardado segundo traballo de estudio, Axexan, espreitan, no que profundizan aínda máis na tradición galega, tanto a nivel lírico coma instrumental. A súa proposta transita a medio camiño entre a neo-psychedelia, o rock progresivo e o kraut-rock, xunto á tradición musical galega.
Moura debuxan un pequeno mapa do patrimonio inmaterial do pobo galego elaborado a base de lembranzas persoais, costumes populares e ritos,. Nunha sorte de particular aquelarre na procura do transo colectivo empregando a lingua galega como voz ritual. «A perfecta combinación do folklore tradicional da súa terra galega coa psicodelia e o rock progresivo […] Non poden ser comparados con nada, a súa personalidade é única. Moura son aire, lume, terra e auga feitos cancións. Música orgánica que achega un novo mundo que agarda a ser descuberto; un universo no cal quedarás preso para a eternidade», como os definiu Ruta 66.
A banda está formada por Diego Veiga, Hugo Santeiro, Fernando Vilaboy, Luis Casanova, Pedro Aguado e Belém Tajes.
La Perra Blanco é un trío nado en 2017 en La Línea de la Concepción, no sur de Cádiz, liderado por Alba Blanco (cantante e guitarrista). Inspirada na música dos anos 50 formou este power trío, con influencias tanto da música negra, do rhythm and blues e do gospel como de músicas brancas como hillbilly, rockabilly, country ou bluegrass.
Tras editar o seu primeiro álbum a finais de 2019 e o parón provocado pola pandemia, La Perra Blanco volveu neste 2022 pola porta grande con infinidade de concertos e un novo disco, considerado pola crítica como o mellor que gravou ata a data. Como «La Perra Blanco, o mellor grupo de rockabilly español do momento, pois van morder e non semellan un tributo remollado e destinguido», presentábaos a publicación especializada 16Toneladas.
Alba Blanco preséntase en directo xunto ao contrabaixista Guillermo González e o baterista Jesús López, dous escudeiros de luxo, con experiencia en moitos proxectos dentro da escena 50’s.
JC Smith Band achega ao Outono Códax unha experiencia musical electrizante. Con música que vai desde o jumpin blues ata o old school soul, esta banda pode facer bailar a calqueera tipo de público.
É orixinario da área da baía de San Francisco, onde é considerado un intérprete que destaca pola súa enerxía e carisma. J.C. toca o blues coma se estivese sendo guiado por mestres como T-Bone Walker, AlbertKing ou Johnnie Guitar Watson.
2001 marcou o lanzamento do primeiro traballo de Smith, Midnight Creeper, que xa atraeu a atención internacional. En 2004, lanzou That’s What I’m Talk’n’Bout, coproducia pola nomeada ao Grammy Joanna Connor e coa colaboración de Willie “BigEyes” Smith, quen traballou con Muddy Waters durante vinte anos. En 2006 J.C. Smith foi o gañador do premio á Banda de Blues do Ano na Costa Oeste entregado pola Blues Society.
Pero foi o lanzamento de Defining Cool (2009), considerada a súa mellor gravación ata a data, a que afianzou a carreira de J.C. Smith. Ese ano foi nomeado aos premios Grammy na categoría de Mellor disco de Blues Contemporáneo”
Smith ten compartido escenario con artistas como Hubert Sumlin, BB King, Buddy Guy ou Buddy Miles. Recentemente tocou nun festival nunha illa privada do Caribe, onde foi felicitado logo do concerto por Mick Jagger.
Bart Davenport (Oakland, California) pode ser moitas cousas, dependendo da quen se pregunte. Foi mod, cantante de blues e trobador de softrock. É un cantautor ecléctico con voz de crooner. Vive e crea música en Los Ángeles. O seu traballo, sosegado á vez que chispeante, transpórtanos a un pasado ou un presente imaxinados, cheos de odas románticas e personaxes enigmáticos. As historias de Davenport son a miúdo un reflexo do agora, que ten lugar nun mundo de fantasía pero que transmite verdades persoais e universais. A súa música celebra a idealización do amor verdadeiro e ao mesmo tempo transmite a búsqueda dun mundo mellor.
Volvendo ás guitarras acústicas e aos tons pop barrocos dos 60, Davenport gravou recentemente doce novas cancións no seu estudo caseiro. O resultado, Episodes, é o seu oitavo álbum e publicouse en marzo deste 2022 a través de Tapete Records.
Con 13 anos, Jesper Lindell era un tímido mozo convertido na gran promesa do fútbol da súa cidade natal, Ludvika, un pobo de clase traballadora a un par de horas ao noroeste de Estocolmo. Pero nun lance do xogo, rompeu unha perna e viuse repentinamente confinado na súa habitación e sentado nunha cadeira de rodas. O seu irmán maior Anton tratou de animarlle cunha guitarra acústica e ensinoulle un par de acordes. Cando se recuperou, decidiu deixar o fútbol pola música e formou a súa primeira banda. A lección estaba aprendida; é posible converter a adversidade en algo bo.
Aos 17 mudouse a Örebro e a banda Almost Nature, de corte setenteiro. “Non soabamos a The Band, pero escoitábaos moito. Tamén moito soul, Van Morrison, e música americana contemporánea que acababa de descubrir. Foi un período de novas influencias, cancións e sons que forman unha parte moi importante de mu universo musical.”
En 2019, e dende o seu propio selo, publicou o seu primeiro álbum, Everyday Dreams, en 2019, que acabou sendo lanzado fóra de Suecia polo prestixioso selo Alive Natural Recordings. Cando todo parecía a favor de corrente, cun disco debaixo do brazo e unha xira de presentación en marcha, a pandemia golpea o mundo, e por se non fose suficiente, Jesper é diagnosticado cunha enfermidade conxénita de ril que necesita dun transplante urxente. Jesper volvía ser aquel rapaz encerrado no seu dormitorio prostrado nunha cadeira de rodas. Pero unha vez máis, a adversidade faille máis forte. O seu pai dóalle un ril, e Jesper comeza a compoñer un novo disco durante o illamento e a recuperación.
Twilights (2022), producido por Jesper e Björn Pettersson, móstralle como un gran cantante de «soul de ollos azuis» e rock clásico. Unha decena de cancións luminosas, vivas, reflexivas e cheas de alma a cargo dun artista chamado a escribir grandes páxinas blues e soul, un artista que por momentos lembra aos discos dos 70 de Van Morrison, que noutros rende tributo ao R&B de New Orleans ou ao son fronteirizo de Doug Sahm ou que evoca a The Band, como nos seus inicios.
A cantante e compositora galego-suíza ven de consagrarse como a Mellor Artista do ano, na recente edición dos premios Martín Códax da Música 2022, nos que tamén obtivo o galardón como mellor proxecto na categoría de Blues, Funk e Soul.
Nada en Xenebra, Nastasia reside en Galicia desde o ano 2000. En 2015 publicou o seu álbum debut My Flight, polo que xa obtivo o seu premio Martín Codax da Música. Dous anos despois, en 2017 veu a luz o seu segundo traballo, Beat. Neste 2022 ven de publicar o seu terceiro álbum, But Life Is Beauty Full, un compedio de temas propios que van dende groove con aires de neo-sou ao R&B contemporáneo e músicas do mundo, cunha produción elegante e mimada, sobre a que repousa a inconfundible voz de Nastasia.
Nastasia Zürcher preséntase no festival cunha banda por músicos clave da escena musical galega, o potente e elegante sexteto davocalista formado polo seu productor, arranxista e man dereita, Adrián Saavedra, ao baixo e teclados; o seu inseparable guitarrista e corista Mon Orencio (Mister Cool); a virtuosa vocalista e multiinstrumentista Carmen Rey ao piano e coros; o versátil Bruno Couceiro á batería e o polifacético Félix Rodríguez ao set de percusións.
Din que as bandas que conseguen saír da axitada escena musical de Brooklyn teñen algo especial. Chamar a atención entre tantos sons de medio mundo ten un mérito que hai que recoñecer. E dalí xurdiron Daddy Long Legs, a banda de Brooklyn que abre esta edición do Outono Códax. Chegan no seu novo formato de 4 membros, con Dave Klein (teclados), Brian Hurd (voz, harmónica e guitarra), Murat Akturk (guitarra slide) e Josh Styles (batería).
Cando nunha ocasión lle preguntaron a Brian Hurd «Que é Daddy Long Legs?», Hurd respondeu: «A salvación do rock and roll a través do espírito das raíces e o blues».
O cuarteto está influenciado por xente como Son House, Captain Beefheart, Howlin’ Wolf, MC5 e Dr. Feelgood e o seu son personifica o garage-rock e o punk cunha crueza contemporánea tocado baixo o seu hipervitaminado R&B marca da casa.
Desde a súa formación en 2010, a banda editou tres discos de estudo, un álbum en vivo, e 5 sinxelos, tres deles no selo español FOLC Records.
Daddy Long Legs teñen compartido xira con Jon Spencer, Hurray For The RiffRaff, The Sonics, Nikki Lane ou Nick Waterhouse, entre outros.
Hai xa uns anos desde que o carismático Spencer Evoy chegou a Londres e xuntou a un grupo de frenéticos e famentos músicos nun restaurante de polo frito de Holloway Road para levar a cabo unha misión sacra, consistente en traer os sons do rock’n’roll do Pacific Northest ao público británico. Dende entón levan publicados varios elepés e sinxelos, e fixeron bailar a públicos por toda Europa.
MFC Chicken son un dos grupos cun show mais excitante do garaxe-rock’n´roll do Reino Unido, cun estilo que chegou a ser definido como «a música que os Sonics escoitaban».
O seu primeiro disco, Music for Chicken, foi toda unha sorpresa para calquera amante do R&R mais bailable. Co segundo, Solid Gravy!, consolidaron e melloraron o seu son e as súas cancións, confirmando co terceiro que non só eran un grupo cun directo impresionante, xa que tamén en disco montan boas festas. No seu cuarto album, Goin’ Chicken Crazy, no que incorporan unha guitarra barítona, teclado e outro saxo, MFC Chicken ofrecen unha nova receita sen variar o seu sabor xa coñecido. O seu último traballo data de 2020, Fast Food And Broken Hearts, e ne desátanse frenéticos, como polo sen cabeza a ritmo vetusto rock’n’roll dos anos 50, garaxe-punk, rhythm and blues e frat-rock canalla.
Carlton Jumel Smith é un soul man de renome mundial, un cantante, compositor, produtor e actor feito a si mesmo que incendiou escenarios de concertos desde Shanghái e Helsinqui ata Rusia, Turquía, Londres, Francia e , por suposto a súa cidade natal, Nueva York . Lanzou varias gravacións, incluída a aclamada pola crítica 1634 Lexington Avenue (2019). Tivo a honra de interpretar ao seu maior heroe musical, James Brown, na película de Barry Levinson Liberty Heights (1999).
Foi a súa nai quen levou a Carlton, de 8 anos, a ver The James Brown Revue no lendario Teatro Apollo, un lugar que non só era un terreo sacro para Brown (quen gravou varios álbums incendiarios en vivo alí) senón un territorio sacro para todos os negros. animadores A experiencia deixou unha pegada indeleble nel. A partir daí, a través dos discos, foi descubrindo a Ray Charles, Otis Redding, Sam Cooke, Joe Tex, Marvin Gaye, Johnnie Taylor, Ao Green, The Temptations e moitos máis. A profundidade do seu impacto foi tal que Carlton ten os seus nomes tatuados en ambos os brazos.
Carlton Jumel Smith tamén tivo un papel ptotagonista xunto a Cyndi Lauper no musical Longo (sobre a vida do compositor clásico Antonín Dvořák).
Por enriba de todo, Carlton Jumel Smith é un animador, fortalecido polas tradicións de épocas douradas pasadas, pero con oídos afiados como navallas e ollos para o presente.
En 2022, Carlton Jumel Smith ven de publicar Devoted To You, un epé con seis cancións, medios tempos, frescas e conmovedoras.
